ulan ne karılar var be‘nin
hayat‘ın tümüne yayılmış hali. birkaç gündür beynimde dönen tek düşünce. zira öyle hayatlar var ki, rüyalarımızda bile göremeyeceğimiz bedenlerle sevişip, adını bile bilmediğimiz besinler yiyip ve bahçıvan olarak işe alınmayacağımız evlerde yaşanılan. tüm bu olan biten esnasında insan iki şeyden birini ölümüne seçmemek için kendi kendine kavga veriyor; ya ne pahasına olursa olsun mücadele etmek ya da kafanı aşağı eğip usul usul yürümek.
hayatımın son bir ayında, hayatım boyunca ilk defa bir otorite ya da sermaye sahibine ciddi ciddi zarar vermeyi düşündüm. yani, o an elime bir silah verilip önüme de bu dediklerimden birini koysaydılar, salise beklemeden beynini patlatırdım. ömrümün kalanının hapiste geçmesi ise zerre umrumda olmazdı. şimdi aynı fikirde miyim? bilmiyorum açıkçası. ancak
şiddetin çözüm olmadığını biliyorum. ama bu sistem şiddetsiz en kısa vadede nasıl değişecek, işte onu bilmiyorum.
dönen şu dünyaya ve üzerindeki insanlara dair o kadar çok fikrim var ki, beynim uğulduyor. üzgünüm.